آخ

اینطور وقت‌ها آدم‌ها داد می‌زنن. یا چشماشون از اشک پر و خالی می‌شه. یا تند تند راه می‌رن و چیزهایی می‌گن. یا به من و شما گیر می‌دن. یا شکستنی‌ها رو می‌شکنن و رد مشت‌شون روی دیوار جا می‌مونه.

اما تو سر من یک نفر داره می‌گه "آخ".

یک آخ معمولی. انگار یک لحظه شونه‌ام خورده به چارچوب در. "آخ".

کسی می‌پرسه: "فقط همین؟"

من می‌خوام بگم نه. اما از دهنم "بله" خارج می‌شه.

باز می‌پرسه: "مطمئنی؟"

باز جواب می‌دم "بله. حتماً! قطعاً! مطمئناً"

کسی دیگه چیزی نمی‌پرسه. با خودم فکر می‌کنم. خب زندگی همینطوریه دیگه. همه‌اش باید کارها رو خودت تنهایی انجام‌شون بدی و همه همینطوری‌ن. اصلاً تا آخر دنیا هی ازت سوال بپرسن. تو بلدی به جز گفتن "بله" جوابی بدی؟ "نه. بلد نیستم."

حتی صداش هم نمونده بود.

دلش می‌خواست می‌نشست روی زمین

مادرش، پدرش، برادرهاش، کسایی که توی آلبوم بودن، بغلش می‌کردن

کجا؟ تا کجا؟