۹۲

قبلاً که دوست و هم دانشگاهی و همکارم باهام سر کار بود دائم از حرف زدن زیادش رنج می‌بردم. این روزها که تو اتاق تنهام قدر این تنهایی رو بیشتر می‌دونم. به لطف دوربین بالای سرم هم، از اتاق‌های دیگه کمتر کسی میاد که بشینه کنارم و تعریف کنه و صرفاً یه مکالمه‌های کوتاهی بین‌مون رد و بدل می‌شه. خلاصه بازدهی کارم خیلی خیلی بالاست. چیزی که روش خیلی حساس بودم همیشه و سابقاً به دست نمیومد. اصلاً موقع کار یه حالت روحانی بهم دست می‌ده که نزدیکه ادعای پیغمبری کنم.

#کنسرت_نمایش_سی

برگشتم.
پر از شور و خیال
فکر می‌کردم گمشده‌ای رو پیدا کردم.
الآن فهمیدم هیچوقت کسی رو پیدا نمی‌کنم تا راجع بهش حرف بزنم.
احتمالاً هم فردا فراموش می‌کنم
مثل یه خواب.

امروز یکی از

اون روزای "عصبی و خشن که فکر می‌کنی حالت خیلی هم خوبه و منطقی هستی"، اسسسست. اما واقعیت اینه که فقط عصبانی هستم و اصلاً منطقی نیستم. چون که. اما خوشحال هم هستم.
... به نظر خوش اخلاق هم میام حتی.
من اگه عصبانی‌ام واسه خودم عصبانی‌ام. چون که چون که.

دیروز هم که

رسیدم اداره دیدم کمربندم بازه. مشغول بستن بودم یادم افتاد بالا سرم دوربینه. دیگه دیر شده بود. به رو خودم نیاوردم.
کمربندم هم باز بود چون بزرگ شدم. آدم بزرگ می‌شه حواسش پرت می‌شه کمربندش باز می‌مونه تو راه اداره وسط خیابون از خودش می‌پرسه چرا کمر شلوارم گشاد شده، اما چیزی یادش نمیاد.
صد و سی و شیش تا هم پرونده زدم اما نمردم چون چیزی از گذشته یادم نمی‌اومد دیگه. فقط یه چیزی تو سرم تکرار می‌شد که وقتی تمرکز می‌کردم ببینم چیه از سرم می‌پرید.

جای حرف بیشتری نمی‌مونه.

همیشه فکر می‌کردم بعضی از این آدم‌هایی که احمق اند یعنی آیکیوی پایینی دارن خودشون متوجه این موضوع می‌شن یا نه. اگه یه روز بفهمن چقدر از مسائل رو نمی‌فهمن و توی سلسله نظام طبیعت از لحاظ عقلی چه رده‌ای دارن که غیر قابل تغییره ناراحت نمی‌شن؟
من که الآن خیلی ناراحتم.