پایان خوش...

قبلاً که دوست و هم دانشگاهی و همکارم باهام سر کار بود دائم از حرف زدن زیادش رنج می‌بردم. این روزها که تو اتاق تنهام قدر این تنهایی رو بیشتر می‌دونم. به لطف دوربین بالای سرم هم، از اتاق‌های دیگه کمتر کسی میاد که بشینه کنارم و تعریف کنه و صرفاً یه مکالمه‌های کوتاهی بین‌مون رد و بدل می‌شه. خلاصه بازدهی کارم خیلی خیلی بالاست. چیزی که روش خیلی حساس بودم همیشه و سابقاً به دست نمیومد. اصلاً موقع کار یه حالت روحانی بهم دست می‌ده که نزدیکه ادعای پیغمبری کنم.