پایان خوش...

این تیتر یکی از تیترهای وبلاگ الهامه. قسمتی از یک بیت. از مولوی.
این‌هاش مهم نیست. اینش مهمه که این یکی از جمله‌هاییه که کنار کلی جمله و کلمه‌ی تیکه پاره گاهی تو سرم چرخ می‌خورن و گاهی تمام روز و شب تکرار می‌شن:
کی برسد بهار تو
کی برسد بهار تو
کی برسد بهار تو
___
و نکته‌ی بی ربط دیگر اینکه... که... که... که...
من نمی‌دونم به چه زبونی باید به خدا باید بگیم غلط کردم و چند تا متکا باید از گریه خیس شه و چقدر قلب آدم مچاله و کوچیک شه و تا چه حد لازمه دلمون بخواد هیچوقت به دنیا نیومده بودیم و چقدر احساس حقارت باید کنیم تا خدا باورش بشه که چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر و چقدر... ؟